Tuter Brother พี่ฮะ... ติวอังกฤษให้ผมหน่อย #1

Tuter Brother  พี่ฮะ... ติวอังกฤษให้ผมหน่อย  #1

        กลับมาแล้วฮะ - -*

เสียงอันเมื่อยหล้าของผมเปล่งออกมา   หลังจากที่ผมเปิดประตูบ้านหลังใหญ่ออก

        “เป็นไงบ้างหล่ะ  วันนี้การเรียนเป็นไงบ้าง”  แม่ของผมถามเรื่องการเรียนของผม  ซึงก็ไม่รู้ทำไมว่าทำไมต้องถามคำถามนี้ซ้ำไปซ้ำมาทุกวันด้วย

        “ก็เหมือนเดิมอ่ะแม่”  ผมตอบไปสั้นๆ  เพราะเหมือนผมได้ตั้งระบบอัตโนมัติไว้แล้ว ว่าต้องตอบคำนี้ออกไป

        “วันนี้ครูที่โรงเรียนลูก โทรมาบอกแม่ว่าลูกสอบตกวิชาภาษาอังกฤษ”  แม่ผมพูดขึ้นทำเอาผมที่กำลังก้าวขาขึ้นบันไดบ้านแทบหงายหลังลงไปกองเลย 

        “ฮะ แม่... งั้นผมขอตัวขึ้นห้องก่อนนะ”  ผมตอบแม่ไปเพียงสั้นๆ  พร้อมกับก้าวขาขึ้นบันไดต่อไปอย่างเร่งรีบ

        “เดี่ยวก่อนสิ่  ชามเรจ  เรามีเรื่องต้องคุยกันนะ”  แม่เรียกผมทำผมสะดุ้งเฮือกอีกครั้ง  ก่อนที่ผมจะเดินไปนั่งที่โซฟาสีขาวข้างๆที่แม่ผมนั่งอยู่

        “แม่จะให้ลูกเรียนพิเศษวิชาภาษาอังกฤษ”  แม่เริ่มเปิดประเด็นคุยกับผมก่อน  เมื่อเห็นว่าผมนั่งลงแล้ว

        “เรียนพิเศษเหรอฮะ  แต่ว่า...”  ผมตอบไปอย่างเบื่อหน่าย  ด้วยความที่ผมเป็นคนขี้เกียจและเบื่อการเรียนพิเศษเอามากๆ

        “ไม่มีแต่ทั้งนั้น  แม่จะให้ลูกเพื่อนแม่มาติวให้เราละกันนะ  อายุแก่กว่ากัน 3 ปี แม่ว่าพี่เขาคงจะช่วยติวให้เราได้นะ  เอาเป็นว่าแม่จะนัดพี่เขามาพรุ่งนี้ 9 โมงนะ”  แม่ผมร่ายยาวทำเอาผมแทบหอบแทนแม่เลยทีเดียว

        “ฮะ...งั้นผมขอตัวก่อนนะฮะ”  ผมบอกลาแม่ก่อนรีบเบิ่งเหินฟ้าวิ่งขึ้นห้องทันที

>ห้องชามเรจ<

โอ้ยยยยยยยย ตายๆๆทำไมฉันต้องมาเรียนพิเศษภาษาอังกฤษด้วยเนี้ย  ครูสมรนะครูสมรจะโทรบอกแม่ทำไมเนี้ยในเมื่อเราก็สอบผ่านแล้วอ้าส์ส์ส์ -3-       (ที่ผ่านน่ะ 2 เต็ม 10 น่ะเหรอ555555555555555)  แล้วอีตาพี่ลูกเพื่อนแม่อะไรนั้นจะเป็นยังไงนะ ต้องตัวดำ  คมเข้ม อึ๋ยยยยแค่ดิดก็จะตายอยู่แล้ว  -0-  เห้อไปอาบน้ำดีกว่าอะไรจะเกิดก็ต้องให้มันเกิดล่ะวะ  ==”

        .

        .      

        .      

        .

        .

        .

(ฮัลโหลลๆๆ  ว่าไงคะคุณน้องโทรมามีอะไรรึป่าว)  เสียงของเพื่อนแม่คนสนิทรับสายปลายทางขึ้น

“คือว่าคุณน้องจะขอช่วยคุณพี่  ให้ลูกคุณพี่มาติววิชาภาษาอังกฤษให้หน่อยน่ะค่ะ”  แม่ของผมพูดบอกไปยังปลายสายด้วยน้ำเสียงที่ขอร้องเอามากๆ

(อ๋อออออ..ได้สิ่คะคุณน้องเอาเป็นว่าเดี๋ยวคุณพี่จะช่วยบอกตากรุงโรมให้ละกันนะคะ)  ปลายเสียงตอบรับเชิงอนุญาตและยินดีเป็อย่างยิ่ง

“โอเครรรเลยค่ะ คุณพี่งั้นพรุ่งนี้เจอกันที่บ้านคุณน้อง 9 โมงนะคะ”  แม่ของผมบอกไปเป็นการนัดแนะเวลาให้มาเจอกัน

ตู้ด  ตู้ด  ตู้ด  ตู้ด  ///จบการสนทนา

.

.

.

.

.

.

9 โมง  ณ บ้านของผมนี้แหล่ะฮะ

        “เอ่ออออกรุงโรมลูก  น้าขอช่วยอะไรหน่อยได้ไหม  คืว่าแบบนี้นะลูกของน้าสอบตกวิชาภาษาอังกฤษ  น้าก็เลยอยากให้กรุงโรมช่วยน้าหน่อยนะลูกนะ”  แม่ของผมพูดกับลูกชายของเพื่อนแม่  เป็นการบอกให้ติวให้ผมนั้นแหล่ะ  แต่ไม่ต้องบอกเลยคำตอบของกรุงโรมจะเป็นยังไง มันก็คง...

        “ด..ด..ได้ครับ”  กรุงโรมตอบแม่ของผมไปอย่างเต็มปาก

        “งั้นเดี๋ยวน้ามานะ  ขอตัวไปตามชามเรจก่อนนะ”  แม่พูดกล่าวขอตัวดพื่อที่จะไปตามชามเรจที่อยู่ชั้นบนของบ้านให้ลงมา

        “ไม่เป็นไรครับ  เดี๋ยวผมไปตามให้ละกัน”  กรุงโรมพูดหลังจากที่แม่ของผมกำลังจะลุกตัวขึ้นจากโซฟาสีขาว